Schaamte: voor wie en waarvoor zouden we ons schamen?
We zaten in de Mac na een landelijke ‘cijferwinkelroute’ op een zaterdagmiddag. Beer at hoorbaar genietend met een zoemend geluid. Mijn telefoon met een herhalend reclamefilmpje tegen zijn oor en zijn andere hand fladderend voor zijn ogen.
Ik hoorde een man hard praten op een manier die Beer ook zou kunnen doen. Een onsamenhangende vorm van woorden waar af en toe iets bekends uit komt.
Een vrouw die hem duidelijk begeleide hield een aantal keren achter elkaar haar vinger tegen haar mond. Ze moest tegelijk ook zien te bestellen bij zo’n digitale zuil.
De man gaf haar een knuffel en ging door met zijn harde geluiden.
De vrouw die jonger was dan de man zag ik ploeterend bestellen en tegelijk de man proberen te begrenzen.
Het zag er in elk geval erg herkenbaar uit.
Buiten wachten
Toen ze klaar was ging ze met de man naar buiten om daar aan een tafel te wachten op de bestelling.
Het was die dag behoorlijk fris en de vrouw had geen jas aan.
Ze pakte haar telefoon en bekeek die terwijl de man zichtbaar tegen haar door aan het praten was. Alleen hoorde ik hem niet.
Ondertussen zei Beer nog even het hele schema van de dag achter elkaar op.
Schaamte of bescherming
Ik vroeg me af of de vrouw zich zou schamen voor de man.
Is hij misschien een cliënt van haar? Of haar broer?
Waarom zat ze kou te vatten daar ver van de andere mensen die bij de Mac zaten.
Of ze zat daar omdat ze wist dat de man ook gedrag kon laten zien wat agressief zou zijn?
Kortom, het hield me bezig.
De schaamte voorbij
Schaamte. Zo’n term waar je zelf liever nooit aan wil denken.
Je kan je schamen voor je ‘dikke reet’ in die te strakke broek.
Je schaamde je voor je moeder die midden in een winkel hard ging neuriën.
Of je schaamt je voor je rode wangen als je je betrapt voelt.
Kortom, er is schaamte als je in een omgeving bent waar anderen zijn die kritiek op je kunnen hebben.
We willen allemaal hetzelfde zijn en toch net weer anders.
Leuk en aardig allemaal
Enorm vermoeiend allemaal.
En juist jij krijgt dan een kind dat totaal ongeremd zichzelf is. Zonder zich iets aan te trekken van iemand anders.
Je kind die een keiharde scheet laat en daarbij hard lachend op en neer gaat springen. Of die zichzelf begint te meppen als ze totaal overprikkeld raakt terwijl jij er alles aan wilde doen om haar uit de situatie te halen.
Waarom is het zo belangrijk wat een ander denkt?
En waarom willen we zo graag dat iedereen ons leuk en aardig zou vinden.
Verwachtingen bijstellen
Ik bedenk me dat ik Beer ook vroeg zachter te praten. Dat was voor ik die vrouw haar vinger tegen haar mond zag doen.
Ik peilde ook de omgeving hoe die reageerde op Beer. Dat doe ik geruisloos scannend.
Als ik geluk heb krijg ik een lieve glimlach van iemand naar Beer. Maar meestal zie ik mensen die ons totaal negeren. Althans ze doen hun best. Alleen kleine kinderen kijken met open mond naar de bewegingen van Beer.
Ik ben dus niet beter dan die vrouw die net haar bestelling krijgt buiten. Ik zou het wel willen zijn. Gewoon totaal niet bezig zijn met wat anderen vinden. Liefdevol zijn bolle buik toejuichen als hij met zijn armen omhoog staat te springen. Hem niet elke keer bedankt en gedag laten zeggen als anderen dat verwachten. Waarschijnlijk verwacht niemand iets van hem. Vinden ze hem allemaal gewoon lief en puur.
Let it go
Ik zal zelf mijn eigen opvoeding eens moeten laten rusten en me minder bezig moeten gaan houden met de omgeving.
Lijkt me bevrijdend en lekker rustig.
