Heb jij ook mede-moeders in crime om je heen?

De kinderen van deze drie mede-moeders zijn Daniël z’n beste vrienden. En dus hebben we veel met elkaar te maken. We organiseren de g-hockey. We hebben samen gezocht naar een plek op het reguliere VO voor onze kinderen. We carpoolen naar de zwemtraining.
We hebben elkaars kinderen met regelmaat over de vloer. Ze eten mee, komen logeren. Nu ze ouder worden bespreken we hoe we tegenover de verliefdheden staan, of we zoenen goedvinden, of de pubers samen op één kamer mogen zijn.
We hebben de taken altijd verdeeld: ‘Als jij nu in de MR van het VSO gaat, dan organiseren wij dit seizoen de hockeywedstrijden.’
Natuurlijk zijn onze kinderen aspirant-bewoners bij hetzelfde wooninitiatief, waar we zelf ook actief zijn: ‘Als jij nu in de werkgroep zorg gaat, dan bemoei ik me met die vaders tegen de werkgroep organisatie aan.’ En zijn we druk met ALEZ, de school die we hebben opgericht voor jongeren met een verstandelijke beperking.

Mede-moeders

Dus spreken we af en toe af om wijn te drinken. Zodat we het ook over andere dingen kunnen hebben, dan al dat georganiseer. Over onze andere kinderen bijvoorbeeld, of over ons werk. Onze ouders die ouder worden of gewoon over niets bijzonders. Bijna altijd vertrekken we dan als laatsten uit ons lokale café.

En op zo’n avond proosten we op hoe bijzonder het is dat we bij elkaar in de buurt wonen. Op ons geluk dat onze kinderen elkaar aardig vinden. En op het grote voorrecht dat we hebben, omdat wij elkaar altijd weten te vinden als dat nodig is. Want zonder elkaars support zouden we bij lange na niet zoveel voor onze kinderen bereiken als nu.

In Silvie’s gebundelde blogs over de zorgbureaucratie, komen haar mede-moeders ook langs; bijvoorbeeld als ze samen naar de bezwaarcommissie van de gemeente gaan… Bestel haar e-book nu!