En toch, het went nooit helemaal

Mijn zoon Koen ligt in het ziekenhuis. En tijdens zijn opname, heb ik tijd om het leven met hem te overdenken. Koen is nu bijna 6 jaar. En al die jaren is Koen gewoon Koen.

Blij

Ja, hij heeft een stofwisselingsziekte waardoor hij slechthorend/doof en slechtziend is. Toch is hij thuis vooral Koen. Hij hoort helemaal bij ons gezin en ik hou zielsveel van dit mannetje. Hij is niet wat je voor ogen hebt als je zwanger bent, maar toch hoef ik geen andere Koen. Ik ben blij met het hele pakketje. Ik heb van niemand zoveel geleerd als van hem. Hij heeft ervoor gezorgd dat ik nog beter zie wat belangrijk is in het leven. Hij heeft mij kennis laten maken met een nieuwe wereld vol fijne mensen, dankbaarheid en ook gebaren.

En toch….

Soms komt het leven snoeihard binnen, zoals vanmorgen, toen de CliniClowns met hem kwamen spelen.
Of toen ik laatst gebeld werd door iemand die ons wilde opgeven voor een Opkikkerdag.
Of bij de start van de twee speciaal onderwijsscholen waar hij heen gaat en ging.
Of het moment dat de tandem gebracht werd.
Of die keer dat ik iemand in een wachtkamer zag zitten met hoortoestellen en een geleide stok
Of die dag toen ik hem naar Visio bracht en ik een groep tieners met geleid stok op kamp zag gaan.

Intens

Het besef dat mijn kind bij de doelgroep ‘hoort’ en in dat hokje ‘past’ raakt me soms diep. En toch als ik naar hem kijk zie ik Koen weer als Koen. Het mannetje dat het talent heeft intens van het leven te genieten.

Meer lezen? Het boek ‘wat niemand weet…’ is weer op voorraad. In de webwinkel vind je nog veel meer verhalen over het leven met een zorgintensief kind. Lees ze allemaal.