Een Wlz-indicatie aanvragen in 27 stappen

‘Zit Daniël eigenlijk in de Wlz, of krijg je nog PGB via de Jeugdwet?’ Ik drink koffie met een mede-moeder-van.
‘Wlz’, zeg ik. ‘Gelukkig wel!’
‘Was de aanvraag lastig? Ik zie er zo tegenop. Terwijl de Jeugdwet natuurlijk ook een draak is.’ De moeder roert in haar cappuccino en kijkt me vragend aan.
‘Nou’, zeg ik en knik, ‘dat was zeker gedoe. Ik heb de stappen toen bijgehouden, ik zoek ze voor je op.’

Stap 1. Ik wik en ik weeg. Daniël ontwikkelt zich nog prima, een Wlz-indicatie zou hem niet moeten passen.

Stap 2. Ik weeg en ik wik. Bij de Wlz vervalt die rare eis van de SKJ-registratie, waardoor ik veel meer vrijheid heb. En de Wlz is levenslang, ik hoef nooit meer opnieuw een indicatie aan te vragen.

Stap 3. Ik ga allebei aanvragen! Het is tenslotte niet mijn idee om zoveel wetten naast elkaar te laten bestaan. Dan kan ik er maar beter in shoppen.

Stap 4. Advies van de MEE-consulent die helpt met de aanvraag: ‘Ik zou wel een IQ-test laten doen’.

Stap 5. Ik wik en ik weeg. Ik ben eigenlijk tegen IQ-testen omdat ze zo weinig zeggen over wie Daniël is.

Stap 6. Ik weeg en ik wik. Ik struin mijn netwerk af naar informatie over IQ-testen en kies voor een non-verbale test.

Stap 7. Ik vraag de kinderarts om een brief met de bevestiging van zijn Downsyndroom. Een foto meesturen blijkt niet genoeg.

Stap 8. Ik verzamel een dikke map met alle informatie die ik kan vinden over Daan. Van logopedie-verslag tot groeidocument van school.

Stap 9. Na veel gevloek en getier is eindelijk alles geüpload naar het CIZ. Inclusief minutenschema en samenvatting wat nu eigenlijk zijn beperking is: ‘Hij heeft altijd toezicht nodig’.

Stap 10. In het ‘keukentafelgesprek’ maakt de CIZ-mevrouw kennis met Daniël. ‘Geen probleem’, concludeert ze. ‘Hij hoort echt in de Wlz thuis. U hoort binnen een paar dagen van ons.’

Stap 11. Na dik twee weken krijg ik een brief dat het CIZ aanvullende informatie aan wil vragen en dus nog geen beslissing kan nemen.

Stap 12. Weer drie weken later ga ik maar ‘ns bellen met het CIZ. ‘Ja’, zegt een andere vriendelijke dame aan de telefoon. ‘Iemand hier intern wil dat er een medisch specialist mee kijkt. Hoogst ongebruikelijk, maar we gaan uw aanvraag toch doorsturen.’

Stap 13. Hoera! De indicatie van de Jeugdwet is binnen. Ik kan hoe dan ook mijn zorgverleners betalen.

Stap 14. Het is kerstvakantie, ik hoor helemaal niets meer van het CIZ.

Stap 15. Opeens op een vrijdagmiddag half januari krijg ik een telefoontje: de Wlz-beschikking wordt afgegeven. De aardige CIZ-mevrouw laat zich ontvallen: ‘Het advies van die medisch specialist was niet nodig geweest, uw aanvraag komt in een interne evaluatie.’

Stap 16. Ik krijg een brief waarin staat: ‘U hoeft niets te doen, U krijgt vanzelf bericht van het Zorgkantoor.’

Stap 17: Na 2,5 week bel ik zelf maar ‘ns met het Zorgkantoor hoe het ermee staat en wat er nu gaat gebeuren.

Stap 18. Een half uur later belt er iemand anders van het Zorgkantoor -hoe toevallig- om een afspraak te maken voor een ‘Bewust Keuze Gesprek’.

Stap 19. Mijn tegensputteren dat ik al 7 jaar PGB heb en echt wel weet hoe het werkt helpt niet. De procedure is de procedure.

Stap 20. Voorafgaand aan het Bewust Keuze Gesprek krijg ik een pakket formulieren met de post. Na drie pagina’s heb ik al vier keer ons adres ingevuld en drie keer mijn BSN.

Stap 21. Ik leer een nieuw woord. Ik blijk de ‘Gewaarborgde Hulp’ van Daniël. Naast zijn wettelijk vertegenwoordiger en zijn moeder.

Stap 22. Voorafgaand aan het ‘Bewust Keuze Gesprek’ belt het Zorgkantoor om me door het pakket formulieren heen te praten. ‘Daar zet u uw handtekening en op pagina 6 ook.’

Stap 23. De dame aan de telefoon zegt dat Harro onder punt 5 in de linkerkolom moet tekenen. In het formulier onder punt 5 staat dat beide ouders in de rechterkolom moeten tekenen.

Stap 24. Ondertussen ga ik alvast nieuwe zorgovereenkomsten met de zorgverleners invullen. Exact dezelfde overeenkomsten met dezelfde informatie. Alleen staat er nu ‘Wlz’ boven in plaats van ‘Jeugdwet’.

Stap 25. Ik probeer er niet aan te denken dat de SVB al onze informatie al heeft en het met 1 druk op een knop zou kunnen overzetten.

Stap 26. Het Bewust Keuze Gesprek zelf blijkt een verademing. Mensen die meedenken, mijn verzuchtingen snappen.

Stap 27. Als ik durf te bekennen dat we overstappen naar de Wlz vanwege de SKJ-registratie, knikt de dame van het Gesprek begrijpend en zegt: ‘Welkom bij de Wet langdurige zorg!’

En dan besluit ik om me maar gewoon welkom te voelen en de papieren rompslomp voor lief te nemen. Het vooruitzicht is dat het meteen de laatste keer is, helpt.

In het e-book ‘Zullen we er maar gewoon om blijven lachen’ bundelt Silvie haar jarenlange ervaring met de zorgbureaucratie.