Depressief, een woord waar je nooit meer vanaf lijkt te komen

Een aantal jaar geleden heb ik hulp gezocht van een psycholoog. In gedachte keerde ik steeds terug naar de keuken waar ik keihard viel en, naast mijn reeds gebroken linkerpoot, de rechter ook compleet verbrijzelde. Ik vroeg om traumatherapie maar het trauma werd niet zwaar genoeg bevonden (ik ging toch niet bijna dood)? Dus de huisarts gaf de indicatie ‘depressief’. Wat voor de verzekering dekkend genoeg was om meer sessies te kunnen vergoeden dan de basisdekking toeliet.

Het was een jaar van gesprekken die ik voerde met een hele fijne psycholoog die mij leerde om emoties te voelen die ik al zo lang weg moffelde dat ik niet meer wist wat ik nou was. Boos, blij, bang of verdrietig? Ik was voornamelijk erg boos.
De therapie had resultaat. Ik kwam er minder boos uit om gewoon fris verder te kunnen gaan in de zorg. Toch staat nu nog in mijn status bij elke verwijzing vanuit de huisarts of medicatie-overzichten van de apotheek het woord: depressie.

Depressief in je status

Een verwijzing naar een dermatoloog, waar ik na een korte blik op een moedervlek kreeg te horen dat het gewoon een ouderdomsvlek was, staat depressief.
Een verwijzing voor de hoge bloeddrukpoli in het ziekenhuis: depressief.
De neuroloog vanwege mijn migraine: depressief.
In de apotheek waar ze telkens in de computer kijken als ik een bestelling afhaal, je raadt het al: depressief.

Het is niet gek als ik wel depressief zou worden bij het telkens geconfronteerd worden met deze status. Het zorgt ook dat ik bij een nieuwe arts me net iets joliger probeer voor te doen. Zo van, nee hoor, ik ben niet depressief. Ik ben een sterke vrouw die toevallig alleen twee kinderen grootbrengt. En waarvan de oudste ook nog eens vrolijk zwaar autistisch is.

Knap als je daar niet somber van wordt

Als je als ouder je gehandicapte kind door een rul zandstrand trekt in zijn rolstoel en iedereen vanaf zijn luie reet je aanstaart en bedenkt blij te zijn met hun saaie simpele luxeleventje.

Of dat je je kind met een koordje aan je pols moet zien te behoeden een snoekduik te willen maken in het verkeer, omdat je moet uitwijken van de stoep. Daar staan namelijk 6 grote elektrische bakfietsen en fat bikes geparkeerd.

Van mensen die een yoga sessie nodig hebben omdat zij tijd hebben om aan zichzelf te denken.

De eenzame moeder wiens zwaar verstandelijk beperkte zoon van 19 alle picknickkleedjes in het park afgaat. Hij ontglipte een seconde aan haar aandacht.

Dat hij ook zijn broek naar beneden deed om lekker in het gras te gaan staan plassen. En waar iedereen, met een glas rosé in zijn hand, met afgrijzen naar zat te kijken. Hun kindjes keurig in het gareel.

Knap als je daar niet somber van wordt en hulp zoekt bij een psycholoog. Maar dan heb je dus wel, als je niet uitkijkt, de rest van je leven het woord depressie aan je kleven. Een woord wat, bovenop de stapel diagnoses van je kind, niet uitstraalt dat je alles onder controle hebt.

Een woord als vergoeding

Gister was ik het zat. Ik voelde mijn boze emotie terugkomen en schreef de huisarts een kort digitaal bericht. Dat ik nooit depressief ben geweest maar dat dit woord is gekozen voor de vergoeding van hulp die zeker weten wel nodig was. Dat ik eerder af en aan overbelast ben van de zware zorg die ik als eenmanszaak uitvoer zonder veel hulp. Ik kan daar best wel somber van worden maar niemand die daar wat aan heeft. Of ze dat woord uit mijn status kan halen.

Ik kreeg een antwoord terug dat ze dat helaas niet kan doen maar ze kan het wel minder belangrijk maken zodat het niet naar voren komt.

Een woord als hulp

Misschien is dat wat wij ouders-van ook moeten doen. Het durven gebruiken van een woord om hulp te krijgen. En als die hulp heeft gewerkt het woord dan minder belangrijk maken zodat je weer verder kan. Het woord blijft op de achtergrond sluimeren om je in de toekomst zo nodig opnieuw bijstand te kunnen geven.

In de tussentijd vul je nieuwe woorden toe: gezien, geliefd, gezorgd en gedragen.
Die zorgen ervoor dat jij weer vrolijk verder kan.

Lees ook: Onderwijs is ook zo’n onderwerp dat je tot waanzin kan drijven. De zoektocht die Silvie hierin maakt heeft ze beschreven in dit ebook. Inmiddels heeft ze zelfs haar eigen school opgericht.