Altijd aan, want je zorgintensieve kind blijft je zorgintensieve kind

Ook als je gewend bent aan het idee.

Ook als hij op school is.

Ook als we op vakantie zijn.

Ook als hij rustig ligt te slapen in zijn bed.

Wij ouders doen er alles aan om hem zo veilig mogelijk te houden, terwijl we ook willen dat hij ontdekt en ervaart.

We stellen en, belangrijker nog, bewaken constant grenzen. Wat kan wel? Wat is veilig? Waar leert hij van? Wat heeft hij nodig? Wat hebben wij nodig?

Onze woning is de meest veilige plek voor hem omdat we bij elk meubelstuk, elk vaasje, elke kaars (op batterijen) hebben nagedacht over hem.

Het is vergelijkbaar met een kind van één, dat net loopt en ineens overal bij kan.

Alleen is dit kind bijna vijf, en dus groter, sterker en sneller.

We kochten geen nieuwe bank, want dat zou alleen maar frustratie opleveren, knoeien en springen op de meubels gebeurt echt elke dag. Een deurklink omhoog zetten is niet voldoende, er moet een haak of een draaiknop op. Een klein autootje past helemaal in zijn mond, dus die moet weg. En als één van de andere kinderen per ongeluk een deur open laat staan, dan is hij als een speer vertrokken, dus ook de deuren daarbuiten moeten op slot en de schutting moet op de haak. En als hij dan tóch de schutting open krijgt dan moet er een extra schroef in.

Zorgintensief is ook elke dag verzorgen. Zorgen dat zijn eten in stukjes gesneden wordt, hem voeren, hem aan- en uitkleden, zijn tanden poetsen, luiers verschonen. Alles wat je voor je baby deed, maar dan voor een kind van bijna 5.

“Jij staat altijd aan he?”, zei mijn moeder laatst. Dat klopt. Met liefde.

En het voelt vaak niet eens zo, want we kennen het niet meer anders. En er zit zó veel schoonheid in!

Maar een zorgintensief kind blijft een zorgintensief kind.

Ook als iedereen gewend is aan het idee.