Eens per week plant Elise een spastische afruimbeurt in
‘Heb je op je netvlies dat jij morgen het nieuwsbericht aanlevert?’ appte mijn collega vorige week. Oeps. Vaag herinnerde ik me dat ik mijn hand had opgestoken voor dat stuk. Vervolgens heeft iemand anders het ingepland in onze Social Media kalender. Iets dat ik normaal gesproken zelf doe voor mijn eigen berichten. En daar ging het mis. Niet zelf ingepland, dus: niet de lange weg gevonden naar mijn brein.
Diezelfde week zat ik bij de bijlesjuf van mijn 9-jarige dochter. Nou ja, niet echt bijles, het is een soort ‘leren leren’. Loes heeft totaal geen idee waarom ze dat zou moeten doen en geen intentie om hierin actie te ondernemen. Liever kijkt ze honderdachtenzestig Youtube-filmpjes over hoe je slijm maakt. Ook héél leerzaam natuurlijk, maar niet echt iets dat je schoolcijfers naar een acceptabel niveau opkrikt.
Ze krijgt grappige opdrachten van de juf. Door de kamer lopen en persoonsvormen oefenen bijvoorbeeld. In de werkkamer de werkwoordsvormen, de bijtafeltjes als bijwoorden etc. Ze leert door te doen, te associeren en papiertjes op de trap te plakken – elke traptrede een keersom. En dat werkt. Je ziet haar wakker worden, er lol in krijgen. Informatie tot zich nemen die beklijft.
Maar hoe zit dat met Ties, mijn niet-sprekende, rolstoelgebonden spastische zoon? We laten hem vrij weinig zelf doen om de simpele reden dat hij niets kan. Niets vastpakken, niets verplaatsen, geen lichtknopje aan of uit doen. Dus nemen we hem alles uit handen.
Ooit liet ik me oppeppen door een coach, die zelf ook spastisch is, om Ties meer zelf te laten doen. Maar verder dan zijn armen uitstrekken als we zijn trui aandeden, kwamen we niet. Haar idee om hem zichzelf op te laten trekken aan de papegaai boven zijn bed, was een brug te ver. Ik gaf het op.
Spastische afruimbeurt
Toch ben ik nu weer alert. Zijn broer en zus hebben tafeldek- en afruimbeurten die, hoewel eerlijk verdeeld, tot gekibbel en beschuldigingen leiden als: ‘Maar ik moest taco’s doen en dat is veel meer werk!’. Gisteren gaf ik Ties de beurt. Hij straalde. En kwijlde op de borden die ik op zijn schoot had gezet. En gooide drie lepels op de grond. Maar hij straalde. Even hoorde hij er helemaal bij en had hij iets zelf onder controle.
Samen met hem heb ik ‘Ties afruimen’ op het planbord in de gang geschreven. Oké, ík schreef en hij keek. En door zijn oogafwijking ziet hij slecht. Maar het gaat om het idee.
